رنگین کمون آرزو
          سر زده از چشم امید
                                 بیا که دراین فصل  سبز

                                                            خورشید مهر تو دمید

مثل پروانه بال ابی ومشکی

توی شیشه سیانور اسیر

میزنه پرپر بیهوده وحشت

خودش انگار می دونه که می میره

نفسهاش پر شده از هوای مسموم

تو رگهاش سم سیاه عوض خون

تنش و سپرده به مرگ وسیاهی

روحش افتاده به ورطه تباهی

تن رگهاش زخمی از نیش سوزن

خودش و زده به عالم ند یدن

مثل پروانه با بال شکسته

می زنه  باز  به در و دیوار بسته

می دونه  بازی  و باخته ولیکن

نمی دونه چه کنه با این همه غم

دیگه حتی قدرت فریاد نداره

قدرت فکر کردن ازاد نداره

تو چشماش  برق امیدی نموده

تو روزهاش دیگه خورشیدی  نمو نده

مثل  پروانه ته شیشه بیرنگ

جون  سپرده توی دام سم بد رنگ

پیله ابیریشمی بود

دور بازوهای خستم

حسرت پروانه بودن

توی این دل شکستم

پیله ابریشم من

 فرصت پرواز و نشناخت

این صدای غم

 گرفته قدرت اوازو نشناخت

باغم وحسرت پرواز

جون سپردم توی پیله

پیله زندون تنم شد

نرسیدم به قبیله

من یه برگ زرد پاییز

روی سنگ فرش خیابون

جای پای رهگذر ها

 پیکرم رو کرده ویرون

من یه برگ زرد وخسته

دلم از پاییز شکسته

پیکر اسیربادم

از همه دنیا گسسته

دست نا مهربون باد

منو از شاخه جدا کرد

منو از اوج گرفت و

توی این ذلت رها کرد

تو ی این سقوط مرگبار

زندگی از من جداشد

سبزی طراوت من

همدم خاطره ها شد

حالا از صدای ناله  ام

پر می شه هر شب خیابون

زیر پای رهگذر ها

می شکنم ساده واسون